نمایش دوستی ترامپ و اون بن بست ها را می شکند؟! - مهسان بلاگ

دونالد ترامپ، رئیس جمهوری آمریکا و کیم جونگ اون، رهبر کره شمالی روز یکشنبه نهم تیر برابر با 30 ژوئن در منطقه مرزی بین دو کره (DMZ) با یکدیگر دیدار کردند. به این ترتیب، ترامپ نخستین رئیس جمهور مستقر و فرمانده کل قوای آمریکاست که وارد خاک کره شمالی شد.

پیتر بیکر و مایکل کرولی در گزارش 30 ژوئن در نیویورک تایمز نوشتند که ترامپ که با یک هلیکوپتر نظامی به منطقه مرزی رفته بود، با اون دست داد و پس از احوالپرسی با او به داخل خاک کره شمالی هم قدم گذاشت.

وی در این باره گفت که عبور نمادینش از خط فاصل میان دو کره افتخاری بزرگ است و احساس خوبی است که اولین رئیس جمهوری آمریکا باشی که به کره شمالی پا گذاشته ای. ترامپ گفت: بسیار مفتخرم که توانستم از خط مرزی عبور کنم.

دو طرف پذیرفتند که مذاکره نمایندگان خود را بار دیگر به پشت میز ها بازگردانند تا یک توافق هسته ای جامع شکل گیرد. رئیس جمهور آمریکا در حضور خبرنگاران از کیم جونگ اون تشکر کرد که او را به خاک کره شمالی راه داده است. او همچنین گفت: وقتی من این موضوع را (ملاقات در منطقه مرزی) مطرح کردم، اگر رئیس کیم (عنوان رهبر کره شمالی) دعوت را نمی پذیرفت، برای من در برابر چشم رسانه ها خیلی بد می شد. خیلی متشکرم که او پذیرفت این دیدار انجام گردد، چون خیلی برای من و برای ایشان خوب شد.

کیم و ترامپ سپس به همراه رئیس جمهور کره جنوبی در خاک سئول رایزنی های خود را در پشت در های بسته آغاز کردند. رئیس جمهوری آمریکا پیش تر اعلام نموده بود که هرگاه کیم جونگ اون هم موافق باشد، دیداری با یکدیگر در منطقه مرزی دو کره داشته باشند.

او سپس اعلام نموده بود که کیم جونگ اون نیز از برگزاری این دیدار غیرمنتظره استقبال نموده است. ترامپ سحرگاه روز یکشنبه بیان کرد: ظاهرا، همه چیز برای برگزاری این دیدار غیرمنتظره و سریع آماده شده است. از منطقه غیرنظامی بین دو کره به عنوان نماد تجزیه و جدایی دو کشور یاد می گردد. کیم جونگ اون اظهار کرد که از توییت دونالد ترامپ و دعوت وی برای دیدار از آمریکا شگفت زده شده است.

ترامپ در دیدار با رهبر کره شمالی گفت: از همان روزی که همدیگر را برای اولین بار دیدیم از یکدیگر خوشمان آمد. او همچنین اطلاع داد که تیم های مذاکره نماینده دو کشور ظرف دو یا سه هفته آینده با یکدیگر دیدار خواهند کرد. کیم جونگ اون نیز اظهار امیدواری نموده که دو کشور بر تمام مسائل گذشته غلبه نموده و صفحه جدیدی را در روابط دوجانبه باز نمایند.

اون هم با ستایش از ترامپ به عنوان اولین رئیس جمهوری از آمریکا که پا بر خاک کره شمالی گذاشته است، گفت: اگر از ترامپ خوشم نمی آمد این دیدار انجام نمی گرفت. ترامپ پس از این دیدار در جمع خبرنگاران در کنار مون جائه این، رئیس جمهور کره جنوبی، گفت که سه طرف حاضر در نشست با تشکیل تیمی برای ادامه مذاکرات موافقت کردند.

ترامپ گفت: هیچ کس نمی داند اوضاع در آینده چگونه خواهد بود، اما این دیدار بسیارافسانه ای بود، یک روز بسیار تاریخی و تاریخی تر خواهد شد اگر چیزی از این دیدار حاصل گردد.

ترامپ در سخنان خود بار دیگر به انتقاد از دولت قبلی آمریکا پرداخت و گفت: یک آشفتگی و شلوغی وجود داشت. چیز های بدی رخ داد. پس از صحبت های رئیس جمهور کره جنوبی، ترامپ گفت که می خواهد از اون به خاطر اینکه او را از دست رسانه هایی که دنبال او بودند، نجات داده تشکر کند.

ترامپ گفت: ما می توانیم کوه ها را حرکت دهیم. او به رغم ابراز امیدواری برای لغو تحریم های کره شمالی گفت: الان زمان این کار نیست. تحریم ها می مانند. من در آرزوی لغو آن ها هستم. من اعمال تحریم علیه کشور ها را دوست ندارم، اما تحریم ها می مانند. رئیس جمهور آمریکا اضافه نمود: تحریم ها در زمان فعالیت کارگروه تشکیل شده همچنان باقی خواهد ماند. در بعضی مواقع ضمناً تبادل نظر ها اتفاقاتی رخ می دهد، بنابراین تحریم ها باقی می مانند.

رهبر کره شمالی هم گفت: از پیشنهاد شما در توییتی که زده بودید بسیار شگفت زده شدم و تازه عصر بود که تاییدیه آن را گرفتم. مایل بودم که دوباره با شما ملاقات کنم و به ویژه به خاطر دو کره. کیم با اشاره به خط حائل گفت که اینجا نشانه ای از تاریخ شوم در گذشته است و اضافه نمود: اینکه به خاطر دو کره این امکان فراهم شده تا در اینجا با هم ملاقات کنیم خیلی عالی است.

رهبر کره شمالی انجام این دیدار را برای مذاکرات آینده مثبت توصیف کرد. رئیس جمهوری آمریکا پیش تر گفته بود: اتفاقات خیلی مثبتی درحال رخ دادن است. واقعا مثبت. رئیس جمهوری ایالات متحده پیش از عزیمت به سمت منطقه حائل، در جمع شماری از چهره های تجاری و بازرگانی کره جنوبی، گفته بود بین او و رهبر کره شمالی، احساس خوب و رابطه خوبی وجود دارد. ترامپ گفت: من به خط حائل غیرنظامی می روم و می دانم که آن ها مایل به دیدار هستند و من هم خیلی دوست دارم سلامی بکنم.

بیکر- کرولی، گزارشگران نیویورک تایمز، نوشتند که ترامپ و کیم 20 گام در داخل خاک کره شمالی پیش رفتند و درحالی با یکدیگر مصافحه کردند که تلویزیون های بین المللی به صورت زنده درحال پخش این دیدار بودند. بسیاری از گزارش ها ترامپ را رئیس جمهور غیرمنتظره و استاد اقدامات غیرمنتظره خواندند. پس از تعارفات و عکس های یادگاری رهبران سه کشور (آمریکا و دو کره) در خانه آزادی مستقر در کره جنوبی مذاکرات خصوصی خود را ادامه دادند.

این گزارشگران می نویسند ترامپ به خاطر شغل گذشته اش ذاتا یک شومن است و دیداری انجام داد که نوعی گسست از سنت روسای جمهور سابق آمریکا بود. تاکنون هیچ یک از روسای جمهور آمریکا در یک منطقه به شدت نظامی که با سلاح و سیم خاردار طی 66 سال گذشته از هم جدا شده با رهبران کره شمالی دیدار نداشته اند. ترامپ بیان کرد که رهبری تیم مذاکرات آمریکا بر عهده استفن بیگان، نماینده ویژه خواهد بود، اما هنوز معلوم نیست مسوول و نماینده کره شمالی در مذاکرات هسته ای کیست.

ترامپ اظهار کرد که این نمایش دوستی می تواند بن بست ها را بشکند. او باور خود به قدرت دیپلماسی شخصی اش را برای دستیابی به آنچه که روسای جمهور قبلی نتوانستند انجام دهند مورد تاکید قرار داد. ترامپ امیدوار است که بتواند در طول مدت باقی مانده دور اول خود به راه حلی مناسب برای کره شمالی دست یابد و آن را به منزله میراثی برای دوران پس از خود به یادگار بگذارد.

با وجود اینکه بعضی به ترامپ می تازند و او را ساده لوح خطاب می نمایند، اما به نظر می رسد رئیس جمهور آمریکا به عمق فاجعه، در صورت درگیری دو کره و مسلح شدن شمال به تسلیحات هسته ای، واقف است. ترامپ پیش از دیدار با رهبر کره شمالی درحالی که به خط مرزی دو کره و ساختمان های واقع در پیونگ یانگ خیره شده بود گفت: 35 میلیون نفر در کره جنوبی و 25 مایل دورتر از کره شمالی زندگی می نمایند.

با آنچه آن ها در کوه ها انبار نموده اند هیچ چیزی به اندازه این خطر، خطرناک نیست. اشاره او هم به کوه هایی بود که ممکن است کره شمالی در آنجا تسلیحاتی پنهان نموده باشد و هم اشاره داشت به زرادخانه نظامی این کشور.

به نوشته گزارشگران نیویورک تایمز، اگر تا دیروز نام این منطقه نظامی یادآور جدایی و تجزیه بود، اما سفر ترامپ به عنوان نقطه عطف باعث شد این منطقه به یک اتفاق دیگر هم شناخته گردد و آن سفر دونالد ترامپ به عنوان اولین رئیس جمهور آمریکا به این منطقه بود.

از روستای پانمونجوم به عنوان روستای آتش بس هم یاد می گردد، زیرا در این منطقه بود که نیرو های سازمان ملل تحت امر آمریکا معاهده آتش بس با کره شمالی و حامی چینی اش را در سال 1953 منعقد کردند که موجب پایان جنگ کره شد. به نوشته بیکر- کرولی، با وجود این لحظه نمادین آشتی، اما باز ترامپ گله مند بود؛ گله مند از رسانه هایی که اقدامات تنش زدای او در شبه جزیره را چندان پوشش ندادند.

ترامپ گفت: قبل از دیدارمان در سنگاپور، درگیری های زیادی داشتیم، اما اکنون اوضاع به شدت آرام است. این یک دنیای متفاوت است. او با اشاره به رسانه های خبری گفت: این مساله اساسا گزارش نشده است... دستاورد های زیادی داشتیم. طی یک سالی که از اولین دیدار کیم- ترامپ می گذرد، کره شمالی هیچ آزمایش هسته ای انجام نداده، زندانیان آمریکایی را آزاد نموده و اجساد آمریکایی های بازمانده در این کشور را تحویل داده است، اما هنوز طرح جامعی برای زرادخانه نظامی- هسته ای کره شمالی ارائه نشده است.

منتقدان بر این باورند که دیدار از منطقه غیرنظامی شده دو کره (DMZ) فقط فرصتی برای عکس دریافت بود آن هم از سوی رئیس جمهوری که مشتاق خودنمایی است و در دوران او بود که نزاع لفظی با کره شمالی شدت گرفت و سایه جنگ هسته ای بر سر دنیا سنگینی می کرد.

انگار نه انگار که این ترامپ بود که (در صورتی که خاک آمریکا یا متحدانش تهدید گردد) از آتش و خشم سخن می گفت و تهدید به نابودی کره شمالی می کرد. جوزف یون که در دوران اوباما و ترامپ نماینده ویژه آمریکا در امور کره شمالی بود، می گوید: در این مرحله واقعا نمی دانم که آنچه ترامپ به دنبال آن است چیست.

این درحالی است که شاهد هیچ کاهشی در زرادخانه نظامی- هسته ای کره شمالی نیستیم بلکه شاهد افزایش آن هم هستیم. او می افزاید: درست است که تنش ها کم شده، اما به خاطر داشته باشید که تنش ها به خاطر آتش و خشم در سال 2017 افزایش یافتند.

از سوی دیگر، سو می تری، که در دوران بوش و اوباما دستیار مشاور امنیت ملی بود و متخصص مسائل کره است، می گوید اگر ترامپ از خواسته های خود کوتاه بیاید و به توافق نسبی به جای یک توافق جامع تن دهد می توان امیدوار بود که نتیجه حاصل گردد. او به گزارشگران نیویورک تایمز می گوید: این دیدار می تواند منجر به یک دیدار اساسی تر گردد.

فکر می کنم ترامپ می تواند امتیاز کافی در میز مذاکرات به طرف مقابل بدهد مثلا فقط بر تاسیسات یونگ بیون و یک مرکز هسته ای مظنون دیگر متمرکز گردد تا یک توافق موقت تضمین کند و مقداری هم از تحریم ها بکاهد. در آوریل 2018 رهبر کره شمالی از DMZ عبور نموده و با رئیس جمهور کره جنوبی دیدار کرد و به اولین رهبر کره شمالی تبدیل شد که از پایان جنگ میان دو کشور در سال 1953 از این خط عبور نموده است.

جیمی کارتر و بیل کلینتون هم از پایتخت کره شمالی دیدار کردند، اما زمانی این رخ داد که آن ها کاخ سفید را ترک نموده بودند. روسای جمهور مستقری مانند رونالد ریگان، کلینتون، بوش و اوباما همگی از DMZ دیدار داشتند، اما هرگز از سوی رهبر کره شمالی مورد استقبال قرار ندریافتد.

جیمز گریفیث، در گزارش 30 ژوئن برای سی ان ان، اما نگاه دیگری به دیدار کیم و ترامپ دارد. او می نویسد هرگاه صحبت از توافق میان کره شمالی و آمریکا می گردد نام مون جائه این دیده نمی گردد و در عوض این شی جین پینگ است که نامش همیشه مطرح می گردد.

او می نویسد وقتی رئیس جمهور چین از کوشش های رهبر کره جنوبی برای دیدار با رهبر کره شمالی و عبور از خط مرزی حمایت کرد چنین به نظر می رسید که شی منزوی شده و این سکاندار تحولات شده است چرا که پیونگ یانگ هم برای حمایت مالی و دیپلماتیک به سوی جنوب چشم دوخته بود. اما وقتی دومین دیدار کیم و ترامپ در هانوی بدون نتیجه پایان یافت نفوذ شی افزایش یافت.

پس از آن بود که پیونگ یانگ یک موشک کوتاه برد شلیک کرد و تبلیغات خود علیه سئول را به خاطر آنچه شکست مون برای حفظ صلح می دانست افزایش داد.

در هر حال، وزیرخارجه کره شمالی می گفت: روابط میان کیم و ترامپ مبنایی فردی یافته است. گریفیث معتقد است تحریم هایی که پس از نشست ویتنام اعمال شد نقطه عطف بود، چراکه موجب یاری چین به کره شمالی شد. اگرچه گاهی چین با تحریم ها علیه آزمایش های موشکی کره شمالی همراهی می نماید، اما این به این معنا نیست که شی با رویکرد فشار حداکثری علیه کیم موافق است.

به نظر می رسد سفر شی به کره شمالی زمینه نرم کردن پیونگ یانگ را فراهم کرد. بعضی می گویند شی با چراغ سبز نشان دادن به پیونگ یانگ عملا زمینه ساز این دیدار شده است. گریفیث برای سخن خود استدلال می آورد و می نویسد پس از دیدار موفقیت آمیز ترامپ با رئیس جمهور چین در اجلاس جی 20 و نرم شدن موضع ترامپ در برابر اژد های زرد، او به کره جنوبی رفت تا از منطقه DMZ و رهبر کره شمالی دیدار کند. این گزارشگر در نهایت، نقش رئیس جمهور چین را علت اصلی سفر ترامپ می داند.

او معتقد است شی ظاهرا در دیدار با ترامپ به آنچه می خواست دست یافته و بنابراین، احتمال دارد که چین به رهبری کره شمالی برای پاسخ مثبت دادن به دیدار ترامپ چراغ سبز نشان داده است. گریفیث معتقد است که دولت ها معمولا بر این باورند که مسائل و مناقشات میان خود را می توانند به صورت مجزا ملاحظه نمایند: یعنی ممکن است روی X. اختلاف نظر داشته باشند، اما روی Y. با یکدیگر همکاری می نمایند.

اما ظاهرا ترامپ این اصل را گاهی به دور انداخته است. در ماه می ترامپ پیشنهاد یک معامله تجاری را به پکن داد که می توانست موجب کاهش فشار بر شرکت چینی هوآوی گردد اگرچه نگرانی های آمریکا بیشتر امنیتی بود تا مالی.

در کره شمالی نیز ترامپ اعلام نموده که یاری چین در ماجرای کره شمالی می تواند به نفع پکن هم باشد. ترامپ در سال 2017 گفته بود: چین نفوذ زیادی روی کره شمالی دارد. چین یا تصمیم می گیرد به ما در کره شمالی یاری کند یا چنین نمی نماید. اگر یاری نمایند به نفع چین خواهد بود اگر یاری ننمایند، به نفع هیچ کس نخواهد بود.

گزارشگر سی ان ان می افزاید ترامپ می خواهد خود را حامی چانه زنی بزرگ جا زند. یکی از دلایلی که تصور می گردد موجب به نتیجه نرسیدن اجلاس هانوی شده باشد این بود که پیونگ یانگ خواهان برداشته شدن تدریجی تحریم ها بود، اما واشنگتن به چیزی فراتر از آن می اندیشید و خواهان برچیده شدن کل برنامه هسته ای این کشور بود. اگرچه ما چیزی از نشست ترامپ و شی در اجلاس گروه 20 نمی دانیم، اما ترامپ پیش از این از نفع مالی پکن سخن گفته بود.

به نظر می رسد در اجلاس گروه 20 اتفاقی افتاده که چین موافقت خود را با مذاکرات نشان داده است. تردیدی نیست که یک کره شمالی که دارای مالی آزاد و بازار محور باشد به نفع تاجران چینی است همان طور که بازار آمریکا به نفع تاجران چینی است.

با این حال، این گزارشگر بر این باور است که چین دارای موضع استواری است؛ از یکسو چینی ها خواهان رهایی از فشار آمریکا هستند، اما وقتی پای کره شمالی به میان می آید چینی ها بازی دوگانه ای را آغاز می نمایند: از یکسو بدشان نمی آید که کره شمالی در زمینه موشکی و هسته ای مهار گردد و آمریکا تلنگری به این کشور بزند، اما همزمان و اگر لازم باشد، یاری هایی هم به کره شمالی می دهد.

DMZ چیست؟

منطقه غیرنظامی شده و حائل بین دو کره، خطی است به طول 250 کیلومتر و عرض چهار کیلومتر که نقش مرز بین دو کشور را بازی می نماید. در حقیقت، این منطقه که در آمریکا به دی ام زی (DMZ) معروف است، نوار باریکی است که شبه جزیره کره را به دو قسمت شمالی و جنوبی تقسیم نموده است.

درون این منطقه هیچ گونه تاسیسات نظامی وجود ندارد، اما دو سوی این منطقه یکی از نظامی ترین نقاط دنیا است، اما عرض چهار کیلومتری آن غیرنظامی است. روسای جمهوری و دیگر مقام های ایالات متحده معمولا از منطقه حائل مرزی دیدار می نمایند.

هر از گاهی هم مذاکراتی در آنجا برگزار می گردد. در زمانی که روابط میان دو کشور پرتنش نیست، توریست ها می توانند از بخش جنوبی این منطقه بازدید نمایند. منطقه غیرنظامی بین دو کره یک منطقه در 30 مایلی شمال سئول (پایتخت کره جنوبی) است که در آتش بس بین دو کره در سال 1953 به عنوان منطقه حائل بین دو کره که هیچ فعالیت نظامی در آن وجود ندارد مشخص شده است.

این منطقه نه تن ها یک مکان استراتژیک برای نشست ها و دیدار های سیاسی است، بلکه یک جاذبه گردشگری پرطرفدار نیز به شمار می آید. اگر چه این منطقه نام غیرنظامی شده را بر خود دارد و ظاهرا باید هیچ گونه فعالیت نظامی در آن وجود نداشته باشد، اما یکی از شلوغ ترین مرز های دنیا در زمینه حضور نظامیان و تجهیزات نظامی به شمار می آید که سالانه بیش از 2/ 1 میلیون نفر گردشگر را از سراسر دنیا به خود جلب می نماید.

این بخش به راحتی با آن اتاق ها یا سوله های آبی رنگش شناسایی می گردد. در این منطقه اولین تصویری که نظر ها را به خود جلب می نماید منطقه امنیتی مشترک یا Joint Security Area است که دهکده ای است که به روستای صلح هم معروف است.

نام آن پانمونجوم است. این بخش از منطقه غیرنظامی بین دو کره به خاطر سیم خاردار های فراوان و پرسنل نظامی عبوسش ترسناک و ناخوشایند توصیف می گردد. بیل کلینتون، رئیس جمهور سابق ایالات متحده که در سال 1993 از این منطقه دیدن نموده در یک جمله مشهور آنجا را ترسناک ترین نقطه روی زمین توصیف کرد.

جنگ کره و تلفات آن

25 ژوئن 1950 نقطه عطفی در تاریخ شبه جزیره کره است. در این روز جنگی میان کره جنوبی (با پشتیبانی سازمان ملل و رهبری ایالات متحده) و کره شمالی (با پشتیبانی چین و شوروی) در گرفت. در واقع، در این روز نیرو های تحت فرمان حکومت کمونیستی کیم ایل سونگ (پایه گذار کره شمالی) به بخش جنوبی یورش بردند.

جنگ کره نتیجه شکست ژاپن در جنگ دنیای دوم بود که باعث شد نیرو های آمریکایی به بخش جنوبی و نیرو های شوروی به بخش شمالی شبه جزیره کره بروند. خط معروف به مدار 38 درجه مرز میان دو کره مشخص شد. جنگ کره در 27 ژوئیه 1953 با پیمان آتش بس به پایان رسید.

این پیمان در حقیقت نوعی پیمان ترک مخاصمه بود. از آن موقع تاکنون میان کره جنوبی و آمریکا با کره شمالی پیمان صلحی شکل نگرفته و فقط همین پیمان ترک مخاصمه یا آتش بس برقرار بوده است. آرزوی کیم ایل سونگ برای وحدت کره و نیز تشکیل یک حکومت کمونیستی در شبه جزیره کره، زمینه مناسبی را برای آغاز یک جنگ فراهم آورد.

در آن موقع ترومن، رئیس جمهور آمریکا معتقد بود که کره شمالی به دستور استالین و تحت تاثیر اتحاد شوروی عمل نموده است، اما در دهه های اخیر افشای مدارک محرمانه و دیگر اسناد ثابت نموده است که کیم ایل سونگ، رهبر کره شمالی، خود تصمیم به حمله گرفته و سپس تقریبا در پایان سال 1949 به مسکو سفر نموده تا برای عملی کردن تصمیمش از استالین اجازه بگیرد.

استالین چند بار درخواست کیم را رد نموده بود تا پایان در آوریل 1950 به او اجازه این کار را داد. 17 کشور به رهبری ایالات متحده آمریکا، لشکریان سازمان ملل متحد را تشکیل داده بودند. تخمین زده شد که مجموع کل تلفات وارده بر طرفین اعم از مقتول، مجروح یا مفقود الاثر در این جنگ بالغ بر سه میلیون نفر بود، که بیشتر آن ها کره ای و چینی بودند.

از مجموع لشکریان سازمان ملل 178هزار و 570 نفر کشته، 552هزار و 22 نفر مجروح، 28هزار و 611 نفر مفقودالاثر و 14هزار و 158 نفر اسیر شدند. از کره شمالی هم 215 هزار کشته، 303 هزار مجروح و 120 هزار اسیر و مفقود به دست آمد. نکته مهم این است که دو کشور می کوشند بر گذشته خونین فائق آیند و گذشته را چراغ راه آینده سازند و آینده ای بسازند که دیگر نشانی از تاریخ سیاه گذشته در آن نباشد.

شخصیت های آمریکایی که از کره شمالی دیدار کردند

1- در ژوئن 1994، جیمی کارتر رئیس جمهوری سابق ایالات متحده با گذر از منطقه غیرنظامی حائل بین دو کره وارد کره شمالی شد و با هدف پیشگیری از تقابل هسته ای، دو دور مذاکرات نسبتا طولانی را با کیم ایل سونگ انجام داد.

پس از بازگشت به کره جنوبی، کارتر پیشنهاد رهبر کره شمالی را برای برگزاری نشست سران دو کره به کیم یونگ سام رئیس جمهوری کره جنوبی ارائه کرد؛ دیداری که می توانست نخستین دیدار رهبران دو کشور همسایه باشد، اما با مرگ کیم ایل سونگ در ماه بعد (ژوئیه 1994) چنین اتفاقی رخ نداد. با مرگ کیم ایل سونگ، پسرش کیم جونگ ایل جانشین او شد و با دیدار با کیم دائه جونگ رئیس جمهوری وقت کره جنوبی در سال 2000 میلادی، نخستین نشست سران دو کره برگزار گردید.

2- در اکتبر سال 2000، مادلین آلبرایت، وزیر امورخارجه وقت آمریکا به پیونگ یانگ سفر کرد و در ملاقات با مقامات کره شمالی، از جمله کیم جونگ ایل، رهبر این کشور، مذاکراتی را برای بهبود روابط دوجانبه انجام داد. این نخستین تماس در سطوح بالا بین دولت های ایالات متحده و کره شمالی بود.

3- در اکتبر 2000، جومیونگ روک، دست راست کیم جونگ ایل و از فرماندهان ارشد نظامی کره شمالی، با سفر به ایالات متحده نخستین مقام بلندپایه کره شمالی شد که پس از پایان جنگ کره به آمریکا آمده است. او با بیل کلینتون رئیس جمهوری وقت ایالات متحده دیدار و نامه رهبر کره شمالی را به او تحویل داد. به دنبال برگزاری نخستین دیدار سران دو کره در اوایل همان سال، واشنگتن و پیونگ یانگ در صدد بهبود روابط برآمدند.

4- سه شنبه، 4 اوت 2009 (13 مرداد 88) بیل کلینتون، رئیس جمهوری پیشین آمریکا و همسرش هیلاری کلینتون، به منظور مذاکره پیرامون آزادی دو روزنامه نگار آمریکایی به نام های لورا لینگ، 32 ساله، و ایونا لی، 36 ساله که در کره شمالی بازداشت شده اند وارد پیونگ یانگ شدند. بیل کلینتون از سال 1992 تا سال 2000 برای دو دوره سمت ریاست جمهوری آمریکا را برعهده داشت و در زمان زمامداری او، نخستین تماس در سطوح بالا بین دولت های ایالات متحده و کره شمالی از سوی آلبرایت برقرار شد.

5- جیمی کارتر، رئیس جمهوری سابق آمریکا به همراه سه مقام رسمی پیشین برای مذاکره در خصوص خلع سلاح اتمی و ادامه تبادل نظر های شش جانبه بار دیگر در اردیبهشت ماه 90 برای سفری سه روزه راهی کره شمالی شدند. در این سفر مارتی احتیساری نخست وزیر سابق فنلاند، گرو برانتلاند نخست وزیر سابق نروژ و مری رابینسون رئیس جمهوری سابق ایرلند کارتر را همراهی کردند.

6- در اردیبهشت ماه 96 هم دنیس رادمن بسکتبالیست مشهور سابق لیگ بسکتبال ان بی ای آمریکا که به روابط خوب با کره شمالی شهرت زیادی دارد، برای دومین بار راهی این کشور شد. پیش تر نیز از این بسکتبالیست تصاویری منتشر شده بود که در کنار کیم جونگ اون رهبر کره شمالی درحال دیدار مسابقات بسکتبال است. خبرگزاری های آمریکایی از جمله فاکس نیوز گزارش کردند که او سفر شخصی به کره شمالی انجام داده و در این سفر نماینده رسمی دولت آمریکا نیست.

bestcanadatours.com: مجری سفرهای کانادا و آمریکا | مجری مستقیم کانادا و آمریکا، کارگزار سفر به کانادا و آمریکا